ถึงลุงแมวค่ะ

ภาวนาได้ แล้ว มันส์

จริงๆ พระศาสดา ตรัสไว้

ให้ ฉลาดในเหตุ กับ การดับของเหตุ

ซึ่งพระพุทธองค์ จะ แนะ สองอย่าง
คือ นิวรณ์ กับ อุปกิเลส

ตรงนิวรณ์ สาวกกร่อนลงเปน กิเลส

ตรง อุปกิเลส สาวก จะไม่พูดถึงเลย
เพราะ กลัวคนไม่ภาวนา (เว้นแต่ พวก
ภาวนาดี ก้จะ ให้ฆ่า พระพุ.. เสีย etc )

จริงๆ ติดดี ก้ขวาง นิพพาน

สมถะ และ วิปัสสนา ก้ต้องกำหนด
รู้ว่าเปน สิ่งเกิดดับ ไม่ต่างจาก กิเลส
( ทรง อธิบาย อุปกิเลส แต่ละอย่าง
เปน "ธรรมข้าง"+นิวรณ์ ) "สมถะและ
วิปัสสนา ควรกำหนดรู้ยิ่ง"(สำนวน
โบราณ)

เจตนาเจือนิดเดียว "ความเพียรก้ขวาง"
"ความหย่อนก้ขวาง" ขึ้นไปอยู่บนฝั่ง
แล้วแต่ส่วนใหญ่ แบกผู้รู้ขึ้นหัว ไปนั่ง
บนฝั่งด้วย ....( สาวก ยังไงก้ แบกเรือ
ขึ้นหัว ....จะ ละ เด็ดขาด เปน อฐานะ
เพราะจะ กลายเปน มหาบุรุษเกิดซ้อน
โลกธาตุ )

ปล. การพยากรณ์ จะ ดูที่ มรรคมี
หรือจิตมีสิกขา ก้ อนุโลม อย่าพึง
ชะเง้อส่วนผล ...จะ แบกเรือขึ้นหัว
ทันที( พอบอกแบบนี้ ระวังมันหลอก
กายแทบรับไม่ไหว .... เดี๋ยวกัลบกยิ้ม)

 

อ่านไปอ่านมาผมพึ่งเก็ทนะครับว่าจริงๆแล้วคุณหมายถึงใคร ก็เลยจำต้องขอเคลียร์ให้เข้าใจก่อน

ข้อ 1 อย่าทำแค่พียงคิดฯ อันนี้ถ้าคุณเข้าถึงจริงแล้ว ผมจะไม่ว่านะ ถ้าคุณยัง คุณก็ฟังไปกลางๆก็ได้นี่

ข้อ 2 ประโยคที่ว่า "คนโง่มันจะบอกว่า ถ้าไม่คิดแล้วจะรู้หรือ" อันนี้คุณก็ตัดสินคนอื่นไปเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน ใดๆในโลกล้วนอนิจจัง

ข้อ 3 "ไม่ใช่เอาสวรรค์มาอวด เอาฌานมาอวด.. " แต่สุดท้ายจบลงที่ การสมน้ำหน้าล่วงหน้าด้วยเหตุผลที่ว่า "เพราะอาการของพรหมโลกเบื้องต้น ท่านไม่มี" ผมพอเข้าใจว่ามันไม่เที่ยงครับ

มีหรือไม่มีชั่งมันไปครับ ผมไม่เอาชื่อ ผมเรียนรู้ดูไปตามสถานการณ์ ทันบ้างไม่ทันบ้าง สมถะวิปัสสนาใช้ไปตามกำลังสติปัญญา ยังโง่อยู่ครับ ไม่ได้เก่งกาจ ถ้าเก่งจริงป่านนี้คงจบไปนานละ มีคนเตือนนี่ก็ดีแล้ว ผมยังมองว่าบรรยากาศดีๆ เป็นเนื้อเป็นหนังเริ่มกลับมา

และไม่ได้กล่าวอวด ตั้งใจจะให้เทียบในลักษณะของโพชฌงค์คือ พอมีสติ มีธัมมวิจยะ มีวิริยะ ปิติ ปัสสัทธิ สมาธิ และอุเบกขาก็จะเกิดตามมาเองตามลำดับครับ แต่กล่าวตามประสบการณ์ตนเอง

ที่มองเรื่องแห้งแล้งก็เพราะเอาไปเปรียบเทียบกับองค์แห่งโพชฌงค์อย่างนี้เอง แต่จริงๆพอคุยกับลุงแมวหลังไมค์ ถึงพอเข้าใจอะไรบางอย่าง เราความรู้ยังน้อยไม่กล้าอวดหรอก กล่าวเฉพาะที่ผ่านๆมา ค่อยๆดูค่อยๆศึกษาไป

เรื่องความจริง การดึงเรื่องสัจจะความจริงมากล่าว จุดประสงค์มองว่า เป็นการสยบทิฏฐิแห่งตน เอาความจริงเป็นใหญ่ การถือตัวถือตนว่าเก่งที่แท้ก็หมาเห่าใบตองแห้ง ของจริงนิ่งเป็นใบ้ กิเลสอยู่ที่ใคร ที่ใบตองแห้ง ที่สัจจะความจริง หรือที่ตัวเราเอง นี่คือสิ่งที่สะท้อน และส่วนตัวมองว่ามันสะท้อนได้หลายแง่หลายมุมมาก สะท้อนการถือตัวถือตนเป็นใหญ่กว่าสัจจะความจริงก็อยู่ในนี้ การหลงกระทำก็อยู่ในนี้ ศรัทธาพอหรือไม่พอก็อยู่ตรงนี้ จะเพียรยังไงให้เป็นเพียรชอบ อันนี้แหละสำคัญ สัมมาทิฏฐิมีหรือยัง พิจารณาแบบนี้

วิปัสสนามันก็เห็นกันทนโท่ในชีวิตประจำวันนะผมว่า เพียงแต่ว่าจะมีสติมองเห็นตามความจริงเหล่านั้นบ้างหรือเปล่า อนิจจัง ทุกขัง อนัตตามีอยู่ตลอด ยกตัวอย่างเช่น ถูกด่าตอนนี้เหมือนจะเป็นจะตายให้ได้ หน้ามันแหก เหมือนโลกมีแค่วันนี้วันเดียว
เลยรึไง พอผ่านไปๆ เอ๊ามันก็แค่นั้น ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เงียบหายเรียบ มันอยู่ที่ใจ กำเริบก็กำเริบที่ใจ ดับก็ดับที่ใจ ก็ดูไปแค่นั้นล่ะครับ ยังไม่เห็นอะไรกว่านี้

 

ศาสนาพุทธไม่ใช่ของหลวงปู่ หลวงพ่อ หลวงตา องค์เดียว
ธรรมะก็ไม่ใช่สิทธิขาดของครูบาอาจารย์ท่านใดท่านหนึ่ง
การเป็นศิษย์ท่านนั้นนี้ก็ไม่ใช่เครื่องรับรองว่าจะเข้าถึงธรรมมะ

ชาวพุทธควรตั้งจิตให้ตรงต่อธรรมมะก่อน
ถ้าเรื่องเบสิคอย่างซื่อตรงต่อธรรมะไม่มี อย่าพูดถึงพุทธะเลย
ปล. ไม่ได้ว่าให้กระทบใคร เดี๋ยวพวกเฮียจะโยงไปอีก

 

กำเริบก็กำเริบที่ใจ.
ดับก็ดับที่ใจ.
แล้วดับที่ไม่กำเริบอีก.
ดับที่ไหน.หมายถึง.ใครดับ.
ดับแบบไม่มีเชื้อ.คือดับที่ไม่เกิดอีก.
ดับยังไง.

 

อันนี้เห็นด้วย อยู่ที่ผู้ฝึก

ถ้าทำตาม 8 ข้อ นี้ ชื่อว่าเดินตามรอยพระพุทธองค์

๑. เป็นไปเพื่อความคลายกำหนัด
๒. เป็นไปเพื่อความไม่ประกอบทุกข์
๓. เป็นไปเพื่อไม่สะสมกองกิเลส
๔. เป็นไปเพื่อความอยากน้อย
๕. เป็นไปเพื่อความสันโดษ
๖. เป็นไปเพื่อความไม่คลุกคลี
๗. เป็นไปเพื่อความพากเพียร
๘. เป็นไปเพื่อความเลี้ยงง่าย

ใครสอน ใครทำตาม 8ข้อนี้ ถึงฝั่งแน่นอน

 

ยังไม่จบจริงจะรู้จริงได้ยังไงล่ะครับท่าน แต่แค่ที่บอกไปแล้ว นั่นก็ยังช่วยให้ผมเลิกตีโพยตีพายไม่เข้าเรื่องไปได้ตั้งเยอะ

 

นับว่า.มีวาสนาที่ดี.ต่อกัน.

 

ธรรมดาของผู้มีปัญญา.
เขียนเพียงเล็กน้อย.
ก็เข้าใจได้หลายอย่าง.
หลายประการ.

 

55 คนมีแววจะเจอสารพัดมาร
มารยิ่งมาบารมียิ่งเพิ่มฮับ
เป็นไปโดยธรรมชาติที่มีการปรุงแต่ง
ถ้ายังมีตัวเราก็ยังมียึดมั่นถือมั่น
สารพัดเช่นกัน

 

ถ้าจะเอาแทงตลอดต้องระดับพระอรหันต์ฮับ
ระดับผู้ปฏิบัติและเดินตามรอย
แค่เข้าใจและเห็นความเป็นจริง
ว่าการเกิดเป็นทุกข์
(ทุกขัง)ในปัจจุบัน ตามคำตรัส
ทั้งหมด ขององค์ศาสดาฯ ก็ยากแล้วฮับ

 

ผู้ที่เข้าใกล้.จุดหมายปลายทาง.
แต่หลงทาง.ย่อมไม่อาจ.
ถึงจุดหมาย.ปลายทาง.
รอยเดินที่ขาดหาย.
หากคนไม่รู้ทาง.ก็หลงทาง.
ไปไม่ถึงจุดหมาย.ปลายทาง

 

แค่"พยายามอยากจะเอาตัวเอง"
ไป
บรรลุธรรม ก็ตกอยู่ภายใต้อวิชชาแล้วฮับ

 

หากไม่มีอวิชชา.
จะบรรลุธรรมไหม.

 

แล้วท่านอยู่ใต้.
หรืออยู่เหนือ.
อวิชชา.

 

วิชชา.คืออะไร.
อวิชชา.คืออะไร.

 

เก็จจริงไหมผมไม่ทราบด้วย แต่ขอบคุณที่ตอบ และถ้าเก็จจะเห็นว่าสิ่งที่เป็นเอาที่ตนเองนี่มันละเอียดมาก ความละเอียดทางตากับความละเอียดทางใจมันต่างกันมาก ไม่กล่าวถึงกฎต่างๆ ดูเอาเองว่า จริงๆแล้วทำไมมีข้อความนี้ คนบนโลกใบนี้นอกจากเวปนี้ก็มีมาก ส่วนเรื่องคิดว่าคนไหนถือว่าเก่งหรือไม่ยังไงขอให้พักไว้ ในความเป็นจริงจึงไม่ใช่จะเลือกอายตนะที่ชอบเพียงเท่านั้น อายตนะที่เป็นอริต้องทราบ นี่แหละที่ควรรู้ คำสวยหรูที่ใช้ระลึกมีก็ดี ไม่มีก็ไม่แปลก แต่ตอนนี้จะดูแปลกเพราะพระศาสดามีจริง จึงควรระลึก แต่ถ้าระลึกแบบเปรียบเทียบ ซึ่งคำที่ใช้ก็มีมากกว่าหนึ่ง ก็คงถือว่า ธรรมเบื้องต้นยังไม่ถึง แต่ก็ยังดีที่ทราบตนเองดี ที่พิมพ์ไว้เพียงกล่าวรวมๆ ซึ่งรวมๆย่อมมีผู้หนึ่งผู้ใดที่ใช้วิถีแบบที่ว่า เลิกพิจารณาแบบเปรียบเทียบแล้วพิจารณาแบบตรงๆ จะดีกว่า ส่วนผมจะบรรลุอย่างไรคงไม่น่าจะเป็นสาระ ทำไมคนที่หวังดีจริงใจกับทุกคน ต้องบรรลุธรรมก่อนจึงกล่าวอะไรเพียงเล็กน้อย ไม่ได้เชียวหรือ อยาางไรก็ต้องขอบคุณที่รับไว้พิจารณาคับ

 

คนที่อยู่ในสมมุติ.
จะนำคนอื่น.เข้าถึงวิมุติ.นั้น
ย่อมเป็นไปไม่ได้.

 

แล้วแต่ความตั้งมั่นของจิตในแต่ละขณะ
ระหว่างการพิจารณาความจริง
ของขันธ์5
อวิชชาคือ หลงเพราะไม่เห็นความจริง
ในขันธ์5
วิชชา เห็นความจริงในขันธ์ 5
สิ้นความหลง
ผู้ปฏิบัติจิตภาวนาย่อมจะมีหลงบ้าง ไม่หลงบ้าง
กลับไปกลับมาฮับ
จึงควรต้องแสวงหาครูอาจารย์คอย
ชี้แนะตักเตือนว่าสิ่งใดบ้างที่ยัง
หลง
ด้วยการชี้แนะอุบายที่เหมาะสภาพจิต
และสติปัญญา
อันเป็นต้นทุนเดิมของแต่ละคน
ฮับ

 

หลงบ้าง.ไม่หลงบ้าง.
ตกลง.หลงหรือไม่หลง.
เอาให้แน่น.แล้วครูของท่าน.
เป็นใคร

 

กท.นี้ถ้าอ่านให้ดีๆ
พิจารณาและสืนค้นต้นตอที่มา
ให้ดีดี จะหายสงสัยได้ฮับ