ถึงลุงแมวค่ะ

จะอ้อมค้อมทำไม.
ใครเป็นครู.ก็บอกตรงๆ.
ถึงลุงแมว.ที่เขียนนี้.
ก็ส่งถึงลุงแมว.ลุงแมวจะอ้อมไปไหน.
อักษรเต็มก็มี.ไม่ต้องใช้อักษรย่อ.ก็ได้.

 

ถ้าเข้าใจคำว่าไม่เที่ยงหรือ อนิจจัง
คงไม่ต้องไล่บี้
เพราะก่อนจะรู้แจ้งความเป็นธรรมดาของขันธ์ 5
ได้อย่างถูกต้องตรงไปตรงมา
ทุกคนต้องถูก"ความไม่เที่ยง"
รุมกินโต๊ะมาแล้วทั้งสิ้น
อันเป็นที่มาของ การหลงบ้าง ไม่หลงบ้าง

 

สติ สมาธิปัญญา
ก็เป็นสิ่งไม่เที่ยง ความพยายามใดๆ
ที่มีผู้ต้องการให้มันเที่ยง ต้องเจอทุกข์หนักมาก
เพราะไม่มีใครจะ
ไปบีบบังคับให้เที่ยงไม่ได้
ดังนั้น ต้องยอมรับความจริงสถานเดียว
ว่ามันมีปกติแปรปรวน

 

กท.มันก็ย่อมาจากกะมู้ว์
มันบ่ได้อ้อมไปไหนฮับ

 

เกิดเมื่อไหร่.
ตายเมื่อนั้น
คาวมตาย.นี่แหละเป็นของเที่ยง.
เกิดแล้วไม่ตายมีไหม.
เกิดแล้วตาย.นี่คือสิ่งเที่ยงแท้.และแน่นอน.
แปรปรวนมี.ไม่แปรปรวน.
มันก็ต้องมี.

 

ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร.เคารพซึ่งกันและกัน.เสมอ.
ต้องขออภัย.หากมีคำใด.ล่วงเกิน.

 

เอิ้กๆ

 

การตายคือหยุดการทำงานของกายปรุงแต่ง
(กายวัตถุ)แต่กายละเอียด( กายโปร่งแสง)
ที่ออกไปจากร่างกายเนื้อเดิม ไม่มีความเที่ยง
เพราะยังไม่สิ้นเชื้อเกิด
จึงต้องไปหาร่างใหม่ที่จองล่วงหน้าไม่ได้
ทีนี้แหล่ะจะต้องพบกับสถานการณ์ที่ควบคุม
ไม่ได้ เลือกไม่ได้ระหว่าง 3 ภพ
แต่ละภพก็เป็นอนิจจังเหมือนเดิมฮับ

 

ละเมอเหรอ ที่พิมพ์ไปมันยังห่างไกลจากคำว่าวิมุติมาก หากลืมทานยารีบทานด้วย ก่อนจะสายไป

 

แล้วท่านล่ะ.
ถึงวิมุติแล้วหรือ.
ถึงรู้ว่าห่างไกล.

 

อ่านแล้วไม่เข้าใจก็ไม่ต้องถาม ไปหายากินไป

 

ในหัวคงมีแต่เรื่องยา.
คำก็กินยา.สองคำก็กินยา.
ใครมียาก็เอามาให้เขาหน่อย.
ท่าทางจะขาดยา.
อาการเหมือนโหยหายา.
ยังไงไม่รู้.

 

ที่ใดยังมีความแปรปรวน
ที่นั้นยังไม่มีความปลอดภัย
ฉะนั้น จิตที่พ้นจากความแปรปรวนคือจิตที่
บริสุทธิ์และ
สิ้นยึดในรูปนามขันธ์ 5
ด้วยพระไตรสิกขาฮับ

 

ตอนนี้ยังยึดขันธ์ 5.
อยู่ไหม.

 

พูดและพิมพ์และอะไรต่ออะไร อย่างกับคนไม่สบาย เลยแนะนำให้ทานยา หรือกินยา นี่หวังดีนะ ยังคิดเป็นอื่นได้อีก

 

บางขณะยังยึดเพราะยึดมาตลอดหลาย
แสนหลายหมืนชาติ โดยเ
ป็นความคุ้นชินเป็นนิสัย อนุสัย
ด้วยกิเลส 3 จึง
ต้องฝึกให้รู้ ละ ปล่อยวางอย่างเกาะติด
ต่อเนื่องจึงจะสิ้นยึดได้
ถ้าเคารพในพระไตรสิกขาทุกคนมีโอกาส
สิ้นยึดได้ฮับ

 

เบาบาง.
แต่ยังไม่บรรลุ.

 

ข้อ 1 "ถ้าเก็จจะเห็นว่าสิ่งที่เป็น เอาที่ตนเองนี่มันละเอียดมาก ความละเอียดทางตากับความละเอียดทางใจมันต่างกันมาก"

ตรงนี้ถ้าเดาไม่ผิดคุณคงต้องการจะบอกว่า สิ่งที่คุณรู้นั้น มากกว่าที่ตาเห็น คือเห็นไปถึงจิตใจเลยทีเดียว พูดง่ายๆว่า ฉันรู้วาระจิตแกนะ แกหลอกฉันไม่ได้หรอก

ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกแกว่า ภาพที่แกเห็น แกเห็นแค่มุมเดียว แกเคยเห็นจิตเห็นใจเขาตอนที่เขาสวดมนต์ไหว้พระเจริญพระกรรมฐานไหม เคยเห็นตอนที่เขาทำบุญใส่บาตรไหม เคยเห็นตอนที่เขาทำกิจวัตรประจำวันต่างๆไหม อย่ามั่นใจตัวเองเกินไป ครูบาอาจารย์ระดับโปรฯ เคยพูดสอนพวกเก่งมโนหรือมโนเก่งๆ ว่าอย่าเชื่อในสิ่งที่เห็นนั้น เพราะมันเห็นแค่มุมเดียวแวบเดียว เหมือนเขากำลังถ่ายหนังกัน เขาเข้าฉากต่อสู้กันอยู่ แกเดินผ่านมาเห็นเข้า ดันมาทะเลาะกันตรงนี้ เลยทะเล่อทะล่าเข้าไปห้าม cut.!?? #@&-/:!?

ข้อ 2 "ในความเป็นจริงจึงไม่ใช่จะเลือกอายตนะที่ชอบเพียงเท่านั้น อายตนะที่เป็นอริต้องทราบ นี่แหละที่ควรรู้"

อายตนะที่เป็นอริก็ใช้กับคุณไปก็แล้วกันครับ ผมไม่ใช้คำนั้นหรอก อะหล่งอริ ถ้าถึงขั้นที่มองว่าสิ่งนั้นเป็นอริไปเสียแล้วก็แปลว่าไหลไปไกลมากแล้ว แทนที่จะเห็นเป็นในลักษณะของความมีกุศล อกุศลเกิดขึ้นในใจ อันนี้ถลำไปไกลถึงขั้นเป็นอริไปแล้ว ถ้าเห็นเป็นอริก็คือลำเอียงมีโทสาคติเต็มตัว ขาดความเป็นกลาง มัชฌิมาปฏิปทาไม่มี จะเอาอะไรไปพิจารณาเห็นตามความเป็นจริงได้

 

ข้อ 3 "คำสวยหรูที่ใช้ระลึกมีก็ดี ไม่มีก็ไม่แปลก แต่ตอนนี้จะดูแปลกเพราะพระศาสดามีจริง จึงควรระลึก แต่ถ้าระลึกแบบเปรียบเทียบ ซึ่งคำที่ใช้ก็มีมากกว่าหนึ่ง ก็คงถือว่า ธรรมเบื้องต้นยังไม่ถึง"

การระลึกในความเป็นจริงของสัจจะความจริง ก็คือการแหวกกำแพงแห่งการหลงยึดถือในทิฏฐิความเห็นของตน มุ่งสู่การเห็นสัจธรรมความจริงตรงๆตามความเป็นจริงเข้ามา ก็คือการรู้จักความสุดโต่ง หรือที่สุดอันบุคคลไม่ควรเสพ ซึ่งเป็นอุบายนำสู่มัชฌิมาปฏิปทาได้ จากการหลงสังขตธรรมสู่การจะเห็นอสังขตธรรมตามความเป็นจริงจริงๆขึ้นมา

พอรู้ว่าอสังขตธรรมหรือนิพพานมีจริง ศรัทธาจึงกลายเป็นสัทธา (คือศรัทธาที่มีปัญญาประกอบ ไม่อาศัยคาดเดาอีก) พอรู้จุดนี้ก็จะเกิดปัญญาเป็นสัมมาทิฏฐิจริงๆขึ้นมาได้ จากนั้นจึงเริ่มเจริญวิปัสสนาปัญญาต่อไป นี่อธิบายไปตามประสบการณ์

คนไม่รู้จริงจะว่า แปลกๆ พระศาสดามีจริง ทำไมไม่ระลึกถึง คำถามกลับคือ พระศาสดาสอนอะไร สอนให้เข้าถึงสัจธรรมความจริงใช่ไหม มัวมองแต่พระศาสดาเดี๋ยวก็โดนดุแบบพระวักกลิจนได้ ถ้าใครเข้าถึงสัจจะความจริงจริงๆ เขาจะนึกถึงพระศาสดาเป็นองค์แรกแน่นอน จะรู้โดยปริยายว่าพระพุทธเจ้าสอนชี้มาที่จุดนี้ จุดนี้มีจริง นิพพานมีอยู่จริง พระพุทธเจ้ามีจริง ศรัทธาไม่ขี้เหร่หรอก

แล้วคุณรู้อะไรบ้างนอกจากจ้องมองชาวบ้านว่า ทำผิดทำไม่ถูก ทำไมไม่ระลึกถึงพระพุทธเจ้า ทำไมไม่เอาคำสอนของพระองค์มาปฏิบัติ พวกนี้ต้องบอกว่ายังเข้าไม่ถึงพระพุทธเจ้าจริง ยังเข้าไม่ถึงพระธรรมจริง ยังเข้าไม่ถึงพระสงฆ์จริง ได้แต่คอยปรักปรำชาวบ้าน มองกันแต่ภายนอกผิวเผิน ไม่เคยรู้ซึ้งอะไรถึงภายในเลยแม้แต่นิดเดียว

ข้อ 4 "เลิกพิจารณาแบบเปรียบเทียบแล้วพิจารณาแบบตรงๆ จะดีกว่า ส่วนผมจะบรรลุอย่างไรคงไม่น่าจะเป็นสาระ ทำไมคนที่หวังดีจริงใจกับทุกคน ต้องบรรลุธรรมก่อนจึงกล่าวอะไรเพียงเล็กน้อย ไม่ได้เชียวหรืออย่างไร"

ถ้าจากพฤติกรรมตามความเห็นที่คุณกล่าวมาทั้งหมด คุณคิดว่าผมควรจะต้องทำตามคำกล่าวอะไรเพียงเล็กน้อยนั้นๆของคุณอีกหรือไม่ครับ และผมว่า เรื่องตำหนิติติงผมอะไรนี่ทั้งหมด มาจากการหลงยึดในมโนทึกทักอะไรของคุณไปเองนั่นเองทั้งหมด ผสมกับการหลงสำคัญตนเองเป็นสำคัญครับ

 

ท่านเป็นนักบวชไช่ไหม.