โต้เท่าไรก็ไม่พ้นทุกขํ

สรุปจะไปหรือไม่ไปพอเพื่อนมาละอยู่ต่อเลยเหยอ หุหุ

 

5555555+

 

พูดไว้เผื่อคนอ่านที่ไม่ได้ปฏิบัติจะไม่เข้าใจ นิมิต(ผล)เกิดได้จากนั่งสมาธิจนอยู่กับมันแต่ตกภวังค์หรือเห็นจริงแบบสติสัมปะชัญญะครบถ้วนไม่มีภวังค์

แต่การกำหนดเห็นรูปภาพก่อนเลยโดยไม่มีสมาธิไม่มีทางจะเป็นนิมิตนอกจากมโนเอาเอง

และที่เอามาโพสท์คือ "การทำนิมิตปกติ" ที่เขาเกิดกัน นี่จะหลอกหาชื่อเสียงให้ตนดูดีอีกละสิ พวกมึงนี่ "มารศาสนาชิบหายจะพาคนไปนรกกับมึงกี่คนอะ?"

 

คนเห็นจริง.
เขารู้นี่.
ว่าพระท่านด่าลูกศิษย์ทำไม.
แต่คนไม่รู้จักกันแล้วด่า.
นี่มันน่าคิด.
ด่าเหมือนกัน.
แต่ผลช่างต่างกันลิบลับ

 

กระแสจิตท่านก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน...แต่แค่นี้กระจอกสำหรับเรา

กระแสจิตที่เพ่งโทษมาหาเราถ้าหยุดได้ก็ให้หยุดซะ...ก่อนจะติดบ่วงกรรม

นี่ปรารถนาดีนะถึงบอก..การเพ่งโทษคนอื่นนั้นตนเองย่อมได้รับผลนั้นเอง

 

ใช่ผมเลยด่าว่า โดนกิเลศแดกเต็มๆ ก่อนจะพาคนอื่นไปโดนกิเลศแดกตามกันด้วยอะฮับ อิอิ ส่วนคนเห็นไม่จริงแล้วด่านี่มันน่าคิดเหมือนก้น ด่าเหมือนกัน แต่ผลช่างต่างกันลิบลับ "แก้ไขคำที่ผิดให้ถูกแล้วนะฮับ"

 

หืมคนที่โดนกระทั่ง "มโนแดก" แล้วอะไรนะฮับ "มีเสียงหลอนว่าประสกเร่งความเพียร" ทั้งๆที่โดนมโนแด้ก จะจับกระแสจิตได้เร้อ น่าสงสัยนะฮับ เอาเถอะคุณเห็นว่างั้นก็ตามนั้นฮับ

"แล้วไหนบอกจะไปแล้ว มีบ้ายบายรอบสองด้วย" มุสาอีกแล้วฮับ แกงค์นี้ไม่ไหวๆ

"อ่ออีกอย่างผมรู้นะว่ากำลังเปลี่ยนเรื่อง" ให้คนอ่านเขาเห็นกันตามจริงเองฮับว่าผมพูดถูกไหม

 

อยากสนทนาด้วย.
ใช่ไหม.

 

คุณไม่ต้องถามผมฮับมโมแบบไหนก็แล้วแต้่คุณฮับผมไม่เกี่ยว

 

คนที่ผิดพลาดแล้ว.
ไม่แก้ไข.
ก็จะไหลหลง.
ไปกับความผิดพลาด.
ไปเรื่อยๆ

 

คำว่า.
อภัยทาน.
ใช้ได้.
ตลอดชีวิต.
การถาม.
ไม่ใช่.
การมโน

 

คนที่ดีแต่พล่าม(ไม่เห็นตามจริง)
ไม่แก้ไข
ก็จะไหล
ไปกับความผิดพลาด
ไปเรื่อยๆ

"แก้ไขให้แล้วครับ"

 

การถามเป็นการมโน(นึก/คิด)แน่นอนไม่ว่าจะถามตัวเอง(ในหัว) ซึ่งการพิมพ์เป็นการนึกแน่นอน ดังนั้น "คุณมโนเต็มๆ"

 

หากอยากไห้คนอื่น.
รักเรา.
เราต้องให้.
ความรักเขาก่อน.
รักแบบเมตตานะ.
มิใช่รักแบบชู้สาว.

 

ก็มโนเหมือนกัน.
แต่ไม่ใช่.
มโนแทนคนอื่น.

 

ความรักแบบ เมตตาคือ "การสอนสิ่งที่ผิดให้ถูก" ไม่ใช่การหลงตน

"เมื่อตนอับอายจนรับความจริงไม่ได้ เป็นทุกข์" เหตุเกิดจากการเพ่ง เมื่อเพ่งแล้ว จึงกดดันต้องหาทาง "ทำให้ความอับอาย" หายไปจึงต้องเปลี่ยนเรื่อง เพื่อล้างอาย "โดยหารู้ไม่ว่าการโต้เถียงโดยตนทำได้แค่เปลี่ยนเรื่อง" นั้นมันแสดงแล้วว่าตรงกับอาการ "แถ" แล้วหากคุณหยุดกิเลศหัวร้อนโกสท์ไรเดอร์ไม่ได้ "คุณจะหากลอนมายัดผมเรื่อยๆ" ซึ่งผมก็จะตอบคุณไปเรื่อยๆเช่นกัน แล้วคุณจะ "อับอายยิ่งกว่าเดิมเสียอีก" คุณกำลังร้องเรียกให้ผมเมตตา "โดยการหยุด" แต่คุณไม่ "เมตตาตัวเองโดยการหยุด" โดยทำให้ตัวเองทุกข์ขึ้นเรื่อยๆ นี่แหละคือ "ต้วคุณและกิเลศของคุณครับ"

 

ผมไม่ได้พูดนะว่าผมไม่ได้มโน คุณพูดเองว่า "ไม่ใช่มโน" คุณกำลังร้องเรียกอะไรถึงได้พิมพ์มาแบบนึ้ "คุณเป็นเด็กที่กำลังต้องการของเล่นใช่หรือไม่?" ขอโทษครับผมไม่ใช่ผู้ปกครองของคุณ

 

ทุกกริยาจิตตน...ตนเองนั้นแลทราบดีกว่าใคร..

ผู้ประพฤติธรรมยิ่งเดินทางยิ่งต้องระวังกริยาจิต...เพราะหมู่มารทั้งหลายคอยล่อหลอกไม่ให้เข้าถึงธรรมได้ง่ายๆ

 

ท่านผู้อ่านทั้งหลายก็พึงสำรวมกริยาจิตตนนั้นแล..

ผู้อ่านทั้งหลายผู้ประพฤติธรรมทั้งหลายก็พิจารณากันเอาเอง...อย่าปล่อยให้อารมณ์ใจตนคล้อยตามข้อความต่างๆมากนัก..

 

กริยาจิตมันก็ทำงานของมันไป...มันมีสติดักทางไว้อยู่..

เมื่อลมหายใจเป็นตน...ทางเข้าออกของลมหายใจนั้นแหละมีทางพ้นตนอยู่

หาดีๆเดี๋ยวก็เห็นเอง..