โต้เท่าไรก็ไม่พ้นทุกขํ

มีท่านใดที่โต้แล้วพ้นทุกขํบ้าง
หรือ
ท่านใดพ้นทุกข์ได้เพราะเก็ทที่เค้า
ถกธรรมกันบ้างฮับ

 

ก่อนอื่น ต้องแยกให้ออกก่อน ว่าถกธรรม หรือด่ากัน

ถ้าถกธรรมก็มีประโยชน์ ไม่มากก็น้อย

 

จริงๆ เค้าก็อยากถกธรรม
แต่กลายเป็นด่า เพราะใช้ภาษาไทยไม่ถูก
เลยกลายเป็นด่ากันซะงั้น
ความทุกข์จึงเพิ่มขึ้นมาเพราะความโมโหฮับ

 

เท่าที่เห็น ก็แบบนั้นครับลุง
ถ้ามีสติหน่อย ก็จะ ว่าไปด้วย เหตุผล
จะงัดการปฏิบัติเอามาเทียบ หรือจะงัดตำราเอามาเคียง
มันก็ได้ประโยชน์ไม่มากก็น้อย

ถ้าใครจานลายมาก่อน ก็งดตอบก็จบ ให้มีจานลายใบเดียวก็พอ
อาจจะเป็นรสชาติ ของ ออนลาย

 

แรกๆก็เห็นว่าถกธรรม แต่คงเห็นธรรมคนละตัว เลยเก็บธรรมเข้ากระเป๋า คราวนี้มาหาว่าใครคือผู้ชอบธรรม

 

จริงๆมันก็ดูไม่ยากหรอกครับ

ถกธรรมจะอยู่ในประเด็น คนอ่านตามก็จะได้อ่าน เห็นเหตุผล และเทียบเคียงถ้าฝึกมา

ถ้ายังไม่ได้ฝึกมา ก็ลองฝึกตามได้ ธรรมเป็นเรื่องที่พิศูจน์ได้ด้วยการปฏิบัติ วัดผลที่ตัวเอง

ไม่มีแคร์เผือกแคร์มันส์ ช่างที่ตัวเองล้วนๆ

 

แม้นแต่ อรหันต์ ในสมัยพุทธกาล
ก้ ฝัดกันไม่ลง จน ศาสดา ต้อง
หน่าย ปลีกวิเวกเข้าป่า

สาวก ยังไง ก้ ละ จิต เหนจิตไม่เที่ยง
ไม่ใช่เรา ไม่ชัด เปน อฐานะ ที่จะละ
จิต ร้อยละร้อย พอมี เหตุให้แสดง
ธรรม จะ อ้าปากพูด

จิต ก้ ครอบหัว กาลา สาวก ไปแล้ว

ดังนั้น

พระศาสดา จึง หันไปถาม พระอานนท์
กับ พระ.....(จำขื่อไม่ได้) มีแค่สององค์
ที่จะพอสามารถ ตอบได้ว่า

"ธรรมสามัคคี มี เหตุ เท่าไหร่...."

ไม่ใช่วัตร ไม่ใข่สีล ไม่ใช่สมถะ
ไม่ใช่วิปัสสนา ไม่ใข่ปัญญา
ไม่ใช่วิมุตติ ( สาวก แก้ธรรม
ให้กันไม่ได้ ต่อให้เปน อรหันต์
ทั้งคู่ )

แต่เปน "อาการเพียรปรารภ"

ซึ่ง....พระอานนท์ พระ... ตอบ
ไม้ได้พระองค์ จึง ลุกขึ้น

...แล้ว .....ดำเนินจากไป...


จากไป ในที่สุด

 

ดังนั้น

จิตดวงใด ยัง หมั่นเขี้ยว เคี้ยวธรรม

หมายพิสูจน์สัจจ




คนมี ธรรม ย่อมเห็น

และ ทรมาร จนกว่า ความเพียรนั่น
จะ ดับสนิท ด้วยเหตุอันสมควร
เฉพาะตน



คน จานลาย เท่านั้น ที่ เหนผู้เฆี่ยน
เปน สัตวหนาขน ชื่อนั้น ชื่อนี้

เพราะ ถ้า ปรารภความเพียรถูก
จะ ทราบอยู่ก่อนแล้ว สดับธรรม
จากสัตบุรุษ หนึ่งเดียว หลวงปู่
หลวงฮา แทรกไม่ได้ ถ้า แทรกได้
หลวงพ่อคุด ฐานโยนี แน่นวล

 

ตรงข้อความที่เป็น"จานลาย" ตะกี๊ผมมองเห็นเกิดขึ้นที่สมอง ทำให้เกิดอาการมึนงง นั่นแสดงว่า "จานลาย" ไม่ใช่ตัวผม และผมไม่ใช่"จานลาย"

 

ตนนั้นแลรู้ตนดีกว่าใคร...การโต้เถียงกันก็ตนนั้นแลย่อมรู้อารมณ์ตน..

เมื่อจิตเคลื่อนออกจากฐานแล้วเป็นกรรมทั้งสิ้น...จิตไปเกาะเกี่ยวอารมณ์ใด..จิตเอนเอียงไปฝ่ายกุศลหรืออกุศลตนนั้นแลทราบชัดที่ใจตน..

คนภายนอกที่ตามอ่านก็คิดเห็นแตกต่างกัน..สำคัญอยู่ที่ใจตนนั้นแล จะคนนอกหรือคนที่เถียงกันนั้นย่อมหลอกตนเองไม่ได้..ส่วนผลของกรรมนั้นผู้สร้างกรรมย่อมได้รับผลถ้วนทั่วกัน..

 

ครับถ้าเห็นจานลาย ก็ปล่อยจานลายไปครับ ไม่งั้นเราจะเป็นจานลายใบที่สอง

เหมือนเดินไปตามทางจะมีหมาจรจัดเห่าหอนเป็นธรรมดา
พวกนี้จะขาดการบ่มอบรมนิสัย จะเห่าหอนไปเรื่อย
เราอย่าไปเห่าไปหอนกับหมาจรจัด แค่นั้นเองครับ เดินต่อไป

 

แนะนำว่า อย่าไป ใช้วิธี ปฏิเสธตาม
ผัสสะ บัญญัติ กระทบ

พระ สมณโคดม เจอ พระกัสสป
พุทธเจ้า แม้นเปน นิยตโพธิสัตว์
ก้ ยังพลาดบริภาษ พระกัสสปะ
พุทธเจ้า

แล้ว.... มีเรอะ จะเก่งกกว่าศาสดา

ดูไปตรงๆ

ทันที่ ที่ละ การกำหนดรู้ แล้ว พูดได้
อันมีฐานข้อเท็จจริง สมถะ และวิปัสสนา
มาสองแสนกัปป.....

เหนลงไปเลย ความไม่รู้ เปน พยาบาท

 

การด่าหรือคำด่ามันเกิดที่ตนและดับลงที่ตน...ในตอนที่ด่าจิตตนเกาะอยู่ที่อารมณ์ใด...ตนนั้นแลทราบชัดกว่าใครๆ...หลอกคนอื่นได้แต่หลอกตนเองไม่ได้...หลอกคนอื่นได้แต่หลอกภพภูมิไม่ได้

ความคิดคนเรามีผู้รู้อยู่ตลอดเวลา...ผู้ประพฤติธรรมทราบชัดดังนี้จึงไม่คิดไปทางอกุศล

 

สำคัญที่สติอีก รู้หรือไม่รู้ใจตนในเวลานั้น

 

ถ้ายังไม่เห็นความอยากในใจตนก็ยังไม่เห็นคำว่าสัตว์โลก..

ถ้ายังไม่เห็นมายาจิตตนก็ยังไม่เห็นทางพ้นไปจากอกุศลกรรม..

 

นักปฏิบัติจริงๆจะระวังรักษากริยาจิตตน...ไม่ให้เคลื่อนไปฝ่ายอกุศล

 

โปรดฟังอีกครั้งหนึ่ง

สติปัฏฐานทุกสูตร

จะมี วลี

ญาน อาการรู้ ไม่ใช่ สติ

แล้วตามด้วย

"สติเกิดด้วย เปนสติด้วย" อันนี้
เปนสำนวนโบราณ

ถ้า นัยยปฏิบัติ สติ ต้องดับ เหนสติ
ดับด้วย เปนสติด้วย

เพื่อ


ทวน ไปจิฮับ อาหารของ สติ มันมี

ภาวนา ยังมี อาหาร สติ สติ

ก้พอดีได้แต่ ถือกระติก ตายเปล่า

แทนที่ จะวนไปอีก

ทวนไปอีก

จน อาหารหมดที สัตตบุรุษ
หนึ่งเดียว


( หาก ยังเหนมี ผู้อื่น นอกจาก
ตถาคตรู้ลงไปเลย สงวนอะไร
ไว้ หรือ ภาวนาเพื่อไป serf อะไร )

 

ผมไม่เคยปฎิเสธครับ ท่านเล่าปัง แค่ไปนึกถึงคำพูดคุณปราบเทวดา "จานลาย"กลายเป็นรูปของกลุ่มพลังงานเล็กๆวิ่งเข้ามาที่ สมองครับ

 

คำด่าไม่ได้น่ากลัวน่ารังเกลียดอะไรเลย..มันอยู่ที่เจตนาหรือกริยาจิตของผู้ด่า

ยกตัวอย่างเช่น..หลวงปู่ตื้อ อาจรธัมโม..ท่านก็ด่าอุบาสก อุบาสิกาเช่นเดียวกัน...แต่การด่าของท่านจิตไม่ได้เคลื่อนไปฝ่ายอกุศล..

 

เวลา เหนอะไร ไหวๆ โดยใช้
กายรับรู้ อันนี้ให้ ดูก่องว่า
เปน ความกวัดแกว่ง อะเป่า

ถ้า นักภาวนา มักเอา สมถะ
นำหน้าวิปัสสนา ความกวัด
แกว่ง จะเกิดจากเหตุ คือ
สมถะนิมิต ก้รู้ แล้ว ละ
ความฝุ้งซ่าน ที่จะตามมาแน่ๆ

พอ เก่งๆ ละ อุธํจจะ โดยไม่
เจตนา ก้ จะเออะ โวทานๆ

แต่พอ มันกระซิบว่า โวทานๆ
พึงรู้ว่า เปน อุปกิเลส ไปแล้ว
ห้ามไม่ได้ เพราะ ปัจจัยมี คือ
ไม่สมถะ ก้ วิปัสสนาเปนเหตุ

ทีนี้ จะมี ดิ้นรน หวั่นไหว ต่อคิว
อีก ทำยังไงจึงจะดี ภาวนายังไง
จึงจะถูก เหนธรรมต้องพูดได้
จ๋าจ๊ะได้ ไปเชื่อมัน ก้เสร็จ มัน...

ของจริง จบตรง รู้ยิ่ง สมถะ
วิปัสสนา แสดงเกิดดับ

เหตุดับ


ขันติ เปน แม่ซื้อ