ประสบการณ์ ธรรมะ พระเครื่อง หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ วัดสะแก จ.อยุธยา

เหรียญที่ท่านนำมาให้ดู ดูง่ายมากครับ คือเหรียญนี้แท้ๆผิวจะไม่เงาแบบนี้ครับ ถ้าเงาก็เงาแบบทองแดงเก่าครับผม ดูผิวก่อนจากนั้นจึงดูพิมพ์ครับ

 

เหรียญดวง ภาพขยายใหญ่มากไม่ได้เลยไม่เห็นตำหนิสำคัญ แต่ดูด้านหน้าแล้วดูดีครับ

อีกองค์น่าจะเป็น พระผงเนื้อว่านรุ่นแรกผสมน้ำมันยาง สวยครับ

 

ตัวประมาทคือตัวตาย



โดย พี่สิทธิ์

หลวงปู่เคยกล่าวสอนว่า “จำไว้...ตัวประมาทนี่แหละคือตัวตาย”

ในบรรดาข้อธรรมที่พระพุทธองค์ตรัสสอนนั้น ความไม่ประมาทถือเป็นข้อธรรมที่ครอบธรรมทั้งหมดทั้งมวล อุปมาเหมือนรอยเท้าช้างที่ครอบงำรอยเท้าสัตว์ทั้งปวง เพราะอาศัยความไม่ประมาท บุคคลจึงจะเกิดความขวนขวายในทาน ศีล ภาวนา

หากเราพิจารณาสอบทานใจตัวเองว่าทำไมหนอเรายังเป็นผู้ประมาท ยังเผลอเพลินไปกับการงานกิจกรรมต่าง ๆ อย่างขาดสติอยู่ได้ทั้ง ๆ ที่หลวงปู่ก็เตือน พระพุทธเจ้าก็เตือนให้เราเร่งทำกิจเพื่อความพ้นทุกข์ แข่งกับสังขารที่มันกำลังเสื่อมลงไปเรื่อย ๆ

คำตอบอันหนึ่งที่ได้คือ เพราะเรายังไม่เห็นทุกข์จริง เมื่อไม่เห็นทุกข์อันเป็นอริยสัจข้อต้นจึงเป็นอันว่าไม่ต้องพูดถึงอริสัจข้ออื่น ๆ ถึงจะเจริญอริยสัจข้อที่เรียกว่ามรรค ก็ทำแบบแกน ๆ หรือทำเพื่อวัตถุประสงค์ในทางโลก ๆ เช่น บ้างก็ปฏิบัติธรรมเพื่อให้สังคมยอมรับบ้างก็ปฏิบัติธรรมเพราะเพื่อน ๆ เขาทำกัน บ้างก็ปฏิบัติเพื่อให้มีสมาธิในการทำงานเลี้ยงชีพ บ้างปฏิบัติเพื่อแก้บนหรือสะเดาะเคราะห์ก็มี ฯลฯ

ดังนั้น การปฏิบัติอันเป็นผลผลักดันจากการเห็นทุกข์จึงมีน้อย ดังนั้น ความมุ่งหมายของการปฏิบัติเพื่อพ้นทุกข์จึงน้อยตามไปด้วย เหมือนที่ หลวงน้าสายหยุด เล่าให้ฟังว่า หลวงปู่ทวดเคยตั้งคำถามลูกศิษย์กรรมฐานให้ตอบใจตัวเองว่าปฏิบัติเพื่ออะไรกันแน่ คือ ๑. ปฏิบัติพอเป็นนิสัยปัจจัย ขยันก็ทำ ขี้เกียจก็หยุด หรือ ๒. ปฏิบัติพอให้มีธรรมะเป็นที่พึ่งคลายทุกข์ใจบ้าง หรือ ๓. ปฏิบัติหวังเอาความพ้นทุกข์ จะทุ่มเทปฏิบัติจริงจังเพียรไรก็ให้ถามใจตัวเอง

การจะเห็นทุกข์นั้นต้องอาศัยการหมั่นคิดพิจารณาอยู่เนือง ๆ เพราะความทุกข์ของคนรอบข้างยังเป็นของห่างตัวเรา ไม่อาจเข้ามาสัมผัสใจเราได้ ทั้งที่ได้เห็นคนหรือสัตว์ตาย หรือเจ็บป่วยทรมาน หรืออดอยากหิวโซ ชีวิตเหมือนไร้ความหวัง มีแต่หายใจเพื่อรอวันตายเท่านั้น การที่ไม่สัมผัสหรือตระหนักถึงทุกข์ของคนสัตว์รอบข้างก็เพราะไม่น้อมเข้ามาใส่ตัว มิได้คิดว่าหากเป็นเราจะเป็นยังไง น้ำตาของคนทุกข์ที่พระท่านอุปมาว่ารวมกันแล้วมากกว่าน้ำในแม่น้ำมหาสมุทรนั้นมันให้ความรู้สึกอย่างไร

กิจใดเป็นไปเพื่อสะสมความโลภ ความโกรธ ความหลง ความประมาท ความเผลอเพลิน ขาดสติ เราละหรือผ่อนลงมาบ้างหรือยัง กิจใดที่เป็นไปเพื่อลดความโลภ ความโกรธ ความหลง เป็นไปเพื่อความไม่ประมาท เป็นไปเพื่อความบริบูรณ์แห่งสติสัมปชัญญะ เราบำเพ็ญให้มากขึ้นหรือยัง?

สิ่งหนึ่งที่ใช้เป็นอุบายช่วยให้เราประมาทน้อยลง ๆ ก็คือ ให้มีคำพูดของหลวงปู่ดู่ดังก้องกังวานอยู่ในใจเสมอว่า

“จำไว้... ตัวประมาทนี่แหละคือตัวตาย”

 

อารมณ์ขันของหลวงปู่



โดย พี่สิทธิ์

ปรกติหลวงปู่จะเป็นผู้อารมณ์จิตแจ่มใส บ่อยครั้งท่านก็แสดงอารมณ์ขันให้ทุกคนได้นั่งอมยิ้ม เช่น เหตุการณ์ครั้งหนึ่งที่มีอาซิ่มท่านหนึ่งตามเพื่อนมากราบหลวงปู่ คงด้วยความที่แกประทับใจในใบหน้าที่เมตตาประกอบกับผิวพรรณที่ผุดผ่องของหลวงปู่ แกจึงเผลอจ้องหลวงปู่อยู่เป็นเวลานาน

หลวงปู่จึงหันมาทางอาซิ่มแล้วพูดอมยิ้มว่า "สมัยหนุ่ม ๆ ข้าหล่อกว่านี้อีกนะ" ทำเอาอาซิ่มเก้อเขินไปเลย

แต่แท้จริงแล้วหลวงปู่จะสอนให้พิจารณาอยู่เนือง ๆ ว่าสังขารทั้งหลายไม่เที่ยง ตัวเราในวันนี้ก็ไม่เหมือนกับตัวเราในวันก่อน อะไร ๆ มันก็ต้องเสื่อมไป ๆ

อีกครั้งหนึ่ง นิสิตชายร่วม ๑๐ คนที่มาสนทนาธรรมประจำกับท่าน มานั่งเรียงรายอยู่ที่ม้านั่งข้างหน้าท่านในตอนหัวค่ำวันหนึ่ง บางคนก็มาบ่นเบื่อโลกให้ท่านฟัง บางคนก็บอกว่าอยากบวช ท่านมองหน้าทุก ๆ คน แล้วก็พูดอมยิ้มว่า

"พวกแกน่ะ เบื่อไม่จริง เดี๋ยวเบื่อ เดี๋ยวอยาก แค่ได้ยินเสียงผู้หญิงเขาร้อง ว๊าย ทีเดียวก็เสียวไปถึงกระดูกชั้นในสุด ...เสร็จเขา"

ทำเอาบรรดาลูกศิษย์ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น ต้องนั่งก้มหน้า ไม่กล้าสบตาท่าน เพราะความเขินอาย แล้วก็พากันหัวเราะไม่หยุด นี่แหล่ะหนา ความไม่สม่ำเสมอของใจเจ้าของ เดี๋ยวเบื่อเดี๋ยวอยาก เดี๋ยวฟูเดี๋ยวฟุบ เดี๋ยวสงบเดี๋ยวไม่สงบ สังขารทั้งนั้น

ยังมีเรื่องน่าขันอีกเรื่อง ก็คือเรื่องของคนอยากถูกลอตเตอรี่ เฝ้ามาอ้อนวอนขอร้องท่าน ซึ่งโดยปรกติแล้วท่านเป็นผู้ไม่ส่งเสริมและไม่เคยให้หวยใคร ๆ แต่วันนั้น ท่านคงอยากแกล้งให้คนอยากถูกหวยผู้นั้นได้เหน็ดเหนือยและเลิกล้มความคิดที่จะมาตื้อท่านอีก ท่านจึงเขียนเลข ๗ ตัว ใส่กระดาษไว้ พับไว้ข้างตัวท่าน แล้วก็รอเวลาไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งใกล้เวลาหวยออก ท่านจึงยื่นให้ชายผู้นั้น แต่ทว่า...สายเกินไปเสียแล้ว แกวิ่งไม่ทันข้ามประตูวัด หวยก็ออกแล้ว ว่ากันว่าตรงเช๊ะ นี่แหล่ะหนา คนเราไม่ประกอบเหตุอันควร แต่หวังผลเลิศ ก็จะเป็นเช่นนี้เอง

 

อนุโมทนาสาธุครับ

ข้อธรรมต่างๆที่ผมลงในกระทู้นี้ส่วนใหญ่ก็มาจากหนังสือเล่มนี้ครับ โหลดอ่านเต็มๆกันตาม link เลยนะครับ ส่วนผมก็จะลงเรื่อยๆในกระทู้นี้เหมือนเดิมครับ

 

ความเป็นมา - ความเป็นไป
ช่วงที่ 1



จากหนังสือกายสิทธิ์ โดย อ.ศุภรัตน์ แสงจันทร์

ประมาณเดือนตุลาคม พ.ศ.๒๕๐๙ ข้าพเจ้านายยวง พึ่งกุศล (ปัจจุบันบวชเป็นพระภิกษุวัดสะแก) (สมัยเขียนเรื่อง) ป่วยเป็นโรคท้องเดินอย่างกระทันหัน ได้ไปอยู่โรงพยาบาลปัญจะมาธิราชอุทิศ หมอจัดให้อยู่ในห้องพิเศษ (มีเตียงคู่และห้องน้ำ) แต่ละวันแต่ละคืน ข้าพเจ้าต้องเข้าห้องน้ำเพื่อถ่ายแบบยิบย่อย คือถ่ายมากแล้วก็ค่อยๆ ถ่ายน้อยลง แต่ต้องเข้าห้องน้ำอยู่เรื่อย ไม่มีกากถ่ายไปนั่งเบาสักนิดก็ยังดี ประมาณ ๒ ถึง ๓ นาที ก็ต้องไปเข้าห้องน้ำอีก เป็นอยู่อย่างนี้เรื่อยไปจนกว่าจะถึงเวลาเช้ามืดตี ๒ ถึงตี ๔ ก็จะอ่อนเพลียหมดกำลังหลับไปเอง พอเช้ามืดใกล้สว่างจะต้องลุกขึ้นทำสมาธิบนเตียง ซึ่งมีครูถมยาทำสมาธิอีกเตียงหนึ่ง ทุกวันทุกคืนเป็นอย่างนี้ประมาณ ๑๐ วัน

ในคืนวันหนึ่ง ข้าพเจ้าก็เข้าๆ ออกๆ ห้องน้ำ ตั้งแต่ตอนหัวค่ำปวดท้องเหลือเกิน จะลุกขึ้นเดินก็ตัวขดตัวงอ มือประคองท้องอยู่เรื่อยไป งีบหลับไปได้หน่อยก็ตื่นขึ้นมา ต่างคนต่างทำสมาธิกันไป

คืนนั้นข้าพเจ้าหลับตาเห็นแสงสว่างอย่างมากเป็นลำยาวไกลออกไปข้างหน้าอย่างประมาณหาที่สุดมิได้ แสงสว่างนั้นยิ่งมากขึ้นๆ แล้วก็ใหญ่ขึ้นจนมองเห็นต้นไม้ใบไผ่ ใบไม้สีเขียวชะอุ่มไกลลิบสุดลูกนัยน์ตา จากนั้นข้าพเจ้าได้เห็นแสงสว่างเป็นรัศมีของดวงอาทิตย์อ่อนๆ แล้วก็ค่อยๆ ลอยตัวขึ้นทีละน้อยๆ จนเห็นว่าดวงอาทิตย์โผล่ขึ้นมาจากริมเขาชายต้นไม้ เป็นสีเหลืองเข้มค่อยๆ ลอยขึ้นๆ จากน้อยมาหามาก จนใกล้จะถึงครึ่งวงกลมของดวงอาทิตย์ ตอนนั้น...

จิตของข้าพเจ้าได้เห็นองค์หลวงพ่อทวด เหยียบน้ำทะเลจืดได้อย่างชัดเจน!

 

ความเป็นมา - ความเป็นไป
ช่วงที่ 2



จากหนังสือกายสิทธิ์ โดย อ.ศุภรัตน์ แสงจันทร์

ข้าพเจ้าดีใจมาก รู้สึกว่าตัวของข้าพเจ้าสั่นด้วยความดีใจ ดวงอาทิตย์ค่อยๆ ลอยขึ้นทีละน้อย จนกระทั่งเต็มดวง ดวงอาทิตย์สว่างเจิดจ้า เย็นหู เย็นตา เย็นจิต เย็นใจ ขนพองสยองเกล้าจนถึงศรีษะ ตอนนั้นหลวงพ่อทวดหายไป เปลี่ยนเป็น หลวงน้าดู่ พรหมปัญโญ นั่งอยู่ตรงที่หลวงพ่อทวดนั่ง

ดวงอาทิตย์ยังลอยขึ้นใกล้จะถึงตรงศรีษะของข้าพเจ้า หลวงน้าดู่หายไปกลายเป็นหลวงพ่อทวดนั่งอยู่ตามเดิม (บนดวงอาทิตย์) ดวงอาทิตย์ค่อยๆ ลดต่ำลงมาทีละน้อยๆ จนกระทั่งใกล้ถึงตรงหน้าข้าพเจ้า หลวงพ่อทวดหายไป กลายเป็นหลวงน้าดู่ ท่านลงจากดวงอาทิตย์ แล้วเดินมาหยุดข้างหลังข้าพเจ้า ก้มลงเล็กน้อย พร้อมกับยื่นมือขวามาจับพุงของข้าพเจ้า แล้วกระชากดึงพุงอย่างแรงจนตัวไหวไปทั้งตัว ๓ ครั้ง แล้วท่านบอกว่า "หาย"

ข้าพเจ้าก็คิดในใจว่าท่านดึง ๓ ครั้งแค่นี้จะหายหรือ เลยลองขยับกายไปทางขวาจะปวดไหม เอ๊ะ! ไม่ปวด ลองขยับมาทางซ้ายบ้างก็ไม่ปวดอีก คราวนี้ลองอีกแรงๆ ก็ไม่เป็นอะไร ด้วยความดีใจก็บอกคุณถมยาว่า

"เลิกเหอะ ฉันหายแล้ว หลวงพ่อทวดมาช่วย หลวงน้าดู่รักษาโดยการจับพุงฉันดึง ๓ ที ก็เลยหายพอดี"

คุณถมยาเปิดไฟแล้วให้ข้าพเจ้าลุกขึ้นเดินภาวนา กลับไปกลับมาจากหน้าเตียงถึงประตู ๓ ครั้ง ก็ไม่เป็นไรแน่ หายดีเป็นปกติ รูปหลวงน้าดู่ที่ท่านดึงอยู่ก็หายไป เอ๊ะ นี่จะเป็นองค์ไหนกันแน่ที่ทำให้เราหาย ใจหนึ่งคิดว่าหลวงน้าดู่ดึงพุงทำให้เราหาย อีกใจหนึ่งก็คิดว่า หลวงพ่อทวดเหยียบดวงอาทิตย์มารับหลวงน้าดู่เพื่อรักษาเรา มันสับสนคิดไม่ออก หายแล้วกลับไปวัดจะต้องถาม หลวงน้าดู่ให้ได้...

 

ความเป็นมา - ความเป็นไป
ช่วงที่ 3



จากหนังสือกายสิทธิ์ โดย อ.ศุภรัตน์ แสงจันทร์

เมื่อครบกำหนด ๑๖ วัน ตามที่หมอสั่งก็กลับบ้านแล้วมาที่วัดทันที ไม่มีดอกไม้ ธูปเทียน มีแต่ใจมากราบนมัสการ พร้อมกับทองคำเปลวอย่างดี ข้าพเจ้าได้ถามหลวงน้าดู่ว่า

ข้าพเจ้า "การที่หลวงพ่อทวด เหยียบน้ำทะเลจืด ขึ้นมานั่งบนดวงอาทิตย์ครั้งแรก แล้วต่อมาเป็นหลวงน้าดู่ พรหมปัญโญ พอจะถึงพื้นกลายเป็นหลวงพ่อทวด พอลอยต่ำลงมาถึงพื้น ก็กลายเป็นหลวงน้าดู่ ลงมาช่วยดึงพุงผม ๓ ครั้งจนหาย หมายความว่าอย่างไร เดี๋ยวเป็นหลวงพ่อทวด เดี๋ยวเป็นหลวงน้า"

หลวงน้า "แล้วแกว่าอย่างไร"

ข้าพเจ้า "เห็นกลับไปกลับมา ก็คงเป็นหลวงพ่อทวดองค์เดียวกัน"

หลวงน้า "ก็อย่างแกว่านั่นแหละ"

ข้าพเจ้า "ถ้าอย่างนั้น ก็เป็น พระศรีอริยเมตไตรย นะสิ"

หลวงน้า "ก็หลวงพ่อทวดคือ พระศรีอริยเมตไตรย ท่านกลับชาติมาเกิดเพื่อสร้างบารมี รู้แล้วอย่าพูดไป เพราะคนที่เขาไม่เชื่อ เขาจะพากันตกนรก เราจะพลอยบาปไปด้วย"

ทองคำที่ปิดเท้าหลวงน้าดู่นั้น
ข้าพเจ้าติดถวายแก่พระศรีอริยเมตไตรย
ที่เท้าของหลวงน้าดู่ พรหมปัญโญ

สาเหตุที่นำเรื่องนี้มาเปิดเผย เนื่องจากก่อนที่จะทำการพระราชทานเพลิงศพบิดาของผู้เขียน ผู้เขียนได้มีโอกาสคุยกับน้ายวง

ผู้เขียนได้ถามว่า "น้าคิดว่าหลวงปู่เป็นพระอรหันต์ หรือเป็นหน่อพุทธภูมิ"

น้ายวงจึงตอบว่า "อาจารย์คิดว่าหลวงน้าเป็นอะไร"

ผู้เขียนตอบว่า "ท่านเป็นหน่อพุทธภูมิ เพราะท่านเคยบอกครั้งหนึ่ง เมื่อครั้งที่นำพระนาคปรก ซึ่งหลวงปู่บุดดาฝากถวายมาให้ และมีอีกหลายอย่าง ครั้งจากนั่งสมาธิ มีคนเห็นหลวงพ่อกับหลวงพ่อทวดสลับกันไป สลับกันมา ซึ่งแสดงว่าท่านต้องเป็นองค์เดียวกัน"

น้ายวงจึงตอบว่า "ถ้าอย่างนั้นผมจะเขียนเรื่องราวที่ผมสัมผัสมากับหลวงน้า ซึ่งหลวงน้าสั่งให้ปิดไว้เป็นความลับ เป็นเวลานานหลายสิบปีแล้ว คงจะถึงเวลาที่จะเปิดได้แล้ว"

ผู้เขียนจึงได้นำบทความนี้มาลง ซึ่งเป็นการเขียนจากผู้มีประสบการณ์จากตัวเอง และผู้เขียนเอง มีความรู้สึกอยากสรุปเรื่องของหลวงปู่ เพราะแม้แต่เกศาหรือฟันของท่านก็กลายเป็นพระธาตุ พระเครื่องเกิดเป็นพระธรรมธาตุ ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับพุทธวิสัย คือผู้ที่ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า ย่อมมีบุญญาธิการเกินกว่าปุถุชนอย่างเรา ไม่ควรที่จะวิจารณ์ ดังที่พระพุทธองค์กล่าวไว้ว่า เป็น อจินไตย หรือแม้แต่องค์หลวงปู่เอง ท่านเคยกล่าวว่า. . .

"เรื่องของข้าบางทีก็เกินพระไตรปิฎก ต้องรู้เอง ปฏิบัติเอง พูดมากไม่ดี เดี๋ยวคนจะลงนรก"