เรื่องเด่น ระวังให้ดี! ภัย ๔ อย่าง ที่ "หลวงปู่ชอบ" เตือนนักปฏิบัติธรรม

กลางดึกคืนหนึ่ง ขณะที่หลวงปู่ชอบกำลังจำวัดอยู่ ท่านได้สะดุ้งขึ้นอย่างแรง พระผู้ปฏิบัติอยู่ใกล้ๆ ต่างรีบจัดหมอนและผ้าห่มถวายท่าน พระองค์หนึ่งสงสัยจึงกราบเรียนถามท่านว่า ท่านสะดุ้งตื่นด้วยเหตุใด หลวงปู่เลยบอกศิษย์ว่า “ดูเมื่อกี้นี้ไม่เห็นพระ มีแต่จระเข้อยู่เต็มกุฏิ ไปดูซิ นอนอยู่ใต้ถุนตัวหนึ่ง นอนอยู่บนเตียงตัวหนึ่ง ตัวใหญ่ๆ นอนอยู่ตรงกลาง ไปดูซิ...ใช่ไหม...”

พระเณรรีบไปดูก็จริงดังท่านว่า...! กล่าวคือ แทนที่จะเห็นภาพพระเณรศิษย์ของท่านนั่งภาวนาอย่างเอาเป็นเอาตายให้สมกับที่ปวารณาตัวถวายเป็นศิษย์พระกรรมฐาน แต่กลับมีพระเณรนอนอยู่ที่ใต้ถุน...บนเตียง...องค์ใหญ่นั้นนอนตรงกลาง... ไม่น่าประหลาดใจที่ทำไมบรรดาศิษย์จึงเกรงกลัวท่านกันนัก ท่านไม่ต้องลุกเดินไปตรวจตราดูใคร ท่านเป็นอัมพาต นอนอยู่กับที่ แต่ท่านก็ทราบได้ดีว่า ศิษย์คนไหนภาวนาหรือไม่ ผู้ที่ไม่ภาวนา ท่านเห็นเป็นภาพจระเข้นอนกลิ้งเกลือกกองกิเลสอยู่...!!



หลวงปู่ชอบเตือนเสมอถึงภัย ๔ อย่างของพระกรรมฐาน ท่านได้สอนศิษย์ของท่านให้ระวัง...

ถ้าจะลงไปในห้วงน้ำข้ามโอฆสงสารก็ต้องระวังภัย ๔ อย่าง คือ

คลื่น หนึ่ง

จระเข้ หนึ่ง

วังน้ำวน หนึ่ง

และปลาร้าย อีกหนึ่ง

ท่านบอกให้ศิษย์ระวังทั้งคลื่น ทั้งจระเข้ ทั้งวังน้ำวน และปลาร้าย

1. ความดื้อดึง ไม่อดทนเชื่อฟังต่อโอวาทที่ครูบาอาจารย์พร่ำสอน เปรียบด้วยภัยคือคลื่น

2. ความเห็นแก่ปากแก่ท้อง เห็นแก่หลับแก่นอน ไม่บำเพ็ญเพียร เปรียบด้วยกับจระเข้

3. กามคุณ ๕ อย่าง ... รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส เปรียบด้วยภัยคือวังน้ำวน ใครหลงติดกามคุณทั้ง ๕ นี้ก็จะ “ติด” เหมือนลิงติดตังอยู่ในวังน้ำวน และมีแต่จะถูกกระแสน้ำดูดจมลงอย่างไม่ต้องสงสัย

4. มาตุคามที่พระพุทธเจ้าสอนพระอานนท์ไว้ก่อนจะเสด็จปรินิพพานว่า ... ควรหลีกเลี่ยงไม่พบปะด้วย ... หากจำต้องพบปะก็ไม่ควรพูดด้วย ... หากจำต้องพูดด้วยก็ต้องพูดด้วยความสำรวมมีสติ ... ท่านเปรียบด้วยภัยคือปลาร้าย...!

ผู้จะผ่านพ้นโอฆสงสารหรือห้วงน้ำใหญ่ไปถึงพระนิพพานได้จะต้องอาศัยหลักของความเชื่อ ... ต้องเชื่อมั่นในหลักคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า เชื่อมั่นในปฏิปทาทางดำเนินของครูบาอาจารย์ จะต้องมีความเชื่อมั่นแน่นอนว่ามรรคผลนิพพานเป็นของมีอยู่จริง เมื่อเราเชื่อว่ามรรคผลนิพพานมีอยู่จริง เราก็ปฏิบัติมุ่งต่อมรรคผลนิพพานได้ เมื่อเราเชื่อว่ามนุษย์สมบัติมี สวรรคสมบัติมี เราก็ทำทาน รักษาศีล ไหว้พระ เจริญเมตตาภาวนาให้ยิ่งๆ ขึ้นไป

เราเชื่อว่า จิตของเราเป็นธรรมชาติที่ไม่ตาย รูปร่างกายเราต่างหากที่แตกดับ เราเชื่อโอวาทคำสอนของครูบาอาจารย์ เราก็ขวนขวายสร้างคุณงามความดี สร้างบุญกุศล เป็นอริยทรัพย์ อริยบารมี ฝังไว้สำหรับติดตัวเราไปทุกชาติ ทุกภพ จนกว่าจะถึงพระนิพพาน ถ้าเราไม่เชื่อโอวาท ไม่เชื่อกรรมดีกรรมชั่ว จิตใจก็หวั่นไหวเป็นลูกคลื่นมากระทบจิตใจ สู้คลื่นแรงที่ซัดโถมมาไม่ไหวก็อาจจะจมน้ำตาย

ผ่านคลื่นมาได้ หากมาติดการเห็นแก่ปากแก่ท้อง ไม่ปรารภความเพียร ถูกจระเข้ร้ายฟาดฟัน งับลงสู่ใต้ท้องน้ำ หรือกลายเป็นจระเข้ไปเสียเอง ดังนิมิตเกิดขึ้นฟ้องหลวงปู่ก็ได้

ผ่านคลื่น ผ่านจระเข้ ก็อาจมาติดวังน้ำวน มัวรัก มัวชอบ มัวหวง มัวห่วง มัวอาลัย ในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส เกิดความยึดถือมั่นหมายว่าเป็นของเรา เดี๋ยวเจ็บ เดี๋ยวป่วย กลัวเป็นหนัก กลัวล้มตาย กลัวแก่ กลัวตาย ไม่แต่ร่างกายของเรา แม้ที่อยู่ที่อาศัยก็ห่วงก็หวง กลัวชำรุดทรุดโทรม ร่างกายของคนอื่นก็ห่วงก็หวง ก็อาลัยไปด้วย จิตใจก็หวั่นไหว แหวกว่ายอยู่กลางวังน้ำวน หลงยึด หลงติด ก็ถูกกระแสน้ำดูดลงสู่วังน้ำวน เป็นวัฏฏะวนตลอดไป

หลบคลื่น หลบจระเข้ หลบวังน้ำวน เผลอๆ อาจจะถูกปลาร้ายจับกินเป็นภักษาหาร ศิษย์ของท่านเองต้องสึกออกไปนักต่อนักแล้ว

ท่านจึงเตือนศิษย์เสมอถึงภัย ๔ อย่างของผู้ภาวนา


ที่มา : เว็บพลังจิต

http://news.tnews.co.th/contents/202650

 

ขอกราบอนุโมทนา สาธุครับ
ผมได้ไปกราสังขารขององค์ท่าน (ตอนท่านละสังขารใหม่ๆ) ที่วัดป่าโคกมน (ใกล้ๆ กับวัดป่าสัมมานุสรณ์) บ.โคกมน ต.ผาน้อย อ.วังสะพุง จ.เลย